وبلاگ اندیشه نو

دگر تنها دگر دردم بدین بودن چه معنا را!

چنان در گوشه ای محوم فغانم ناله سودا را!

سری آشوب بیماری چو آتش می زند کاری!

قراری نایدم امشب ز این بودن که سکنا را!

نگاهم در خلا باشد پی آن آشفتگی جانی!

سیه تاریکی ظلمت رسا گشتن به فردا را!

ندارم وصل آمالی به خوابی یا که بیداری!

چنان در هر نفس گنگم چو تکراری نماها را!

دمک از درد خود گفت و از آن گل غنچه ی پیدا! 

که شبنم گوشه ای بر آن دهد پیغام زیبا را!

وبلاگ اندیشه نو...

دستی توان برآرم برتاب موی زیبا! روشن شوم ز مستی از یک نگه به رویا! در حالت نگاهت سیمای روی ماهت! هر دم کشم به آهی از سینه تا بلایا! رخ را نکوی زیبا رحمی به حال ما کن! تا در نظر به شادی راهی به کوی سیم وبلاگ اندیشه نو...

زمینم آسمان جایی تفکر ماوراهایی! که ذلت بیش از این ناید مگر در ماجراهایی! گرفتارم سیه بندی که در پی غصه ها باید! وزآن اندوه آتش سر چه می بارد نداهایی! دگر عزمم چنین باید که رفتن را گزین شاید! درا گرمی وبلاگ اندیشه نو...

باشد مرا محبوس بند پرواز من ناید روا! زین عزلت تنهایی ام در هر نفس تا انتها! دردی زند در سر چنان کز آتش پنهان آن! آید غزل سودای دل بیند ولی باشد رها! میلی دگر از منظر خورشید تابیدن مباد! احوال آثارم چ وبلاگ اندیشه نو...

بزن تیری ز آن ابرو که باشد همچو پیکانی! رها گردم ز این آتش که باشد در دل و جانی! نوایی می زند بر سر ز سودایی مرا آخر! نباشد بخت جانانی رسیدن وصل هجرانی! کدامین شب سحر نوری زند پرتو بدان صورت! که هر شب وبلاگ اندیشه نو...

نگار خوش ادای من رسا به حال زار من

که بوسم آن لبان تو به وقت جان کنار من

به زلف ناز روی تو چه ها برم به ناله ها

چو زلف یک پری کنم نوازشت بهار من

تو گر رسی به آینه نظر کنی به روی خود

رسی به چهره ات پری شوی به انتحار من

تو عشق چون فرشته ای که بر زمین نشسته ای

کمی ز حال من بجو تویی حیات و کار من

به هر نفس که می کشم تو در نگاه من شوی

بیا به روشنی رسم بگو که گشتی یار من

دمک ز بودنت خوش و چه شاد خنده می کند

که آمدی و مانده ای و گشته ای قرار من

وبلاگ اندیشه نو...

عجب صبح دل انگیزی هوا چون پرتو تابان

نسیمی در وزش یک رو زند بر صورت و جانان

چنان مدهوش این هستی که در عالم نمی گنجد

حضوری در طراوت تا رسد گل را چنان خندان

تبار روشنایی هم به کار آید اگر تابد

چنان با دورمان پیمان که بینی یک اثر از آن

بگو یاران من تا کی غم این روزگاران را

رسا بر حال خوش با من برقصا با دگر مستان

تبارت روشنی نامت سلامت انتها راحت

منم یک غنچه ی خندان مگر تن را دهی از جان

وبلاگ اندیشه نو...

مجنون و شیدایت شدم چون بر نظر وز روی تو

عمری به راهت می دهم از جان من در کوی تو

من چون روان گشتم زمان عمری تو را آرم به کف

طاقت بریدم زلف تو کز پیچش زان موی تو

ای محتسب با من مگو بردی چه ها از من به او

از ره به جان باشی رها من ماندم گیسوی تو

تا جاودانی آنچنین خوش حالتی زیبا وزین

یا غم نبینی از زمان خود می شوم دل جوی تو

ای آدمک در خانه ای یا وقف چون ویرانه ای

کز بردنی از گل نشان دارد بهار از بوی تو

وبلاگ اندیشه نو...

به فکر این چو عاشقت شوم شوی نگار من

شبی سیه بود به رو نه روی چون به زار من

ز بند هر هجا تویی دلیل بودن از دمی

به جان برم چنان دمی که آه سینه جار من

بگو کمی ز آرزو چه می شود و گر به مو

رها کنی چو زلف خود تکان دهی به کار من

سری زدم به دلبری که کوی غمزه را غمی

چنان دمی مرا زدن که نیک و یار و بار من

دمک ز عاشقی چه شد که هر چه آرزو نشد

نبند به روی او که جان نشد مرا به یار من 

وبلاگ اندیشه نو...

هر دم پی هر لحظه من منتظرت بودم

چون عشق و شکوفایی مبهوت لبت بودم

با روی تری شویم غم را ز دو چشمانم

کز در گذر عمری من ماه شبت بودم

تا غم نشود پیدا بر صورت زیبایت

تابیدم و تابیدم روشن ز رخت بودم

ای صبح سحر بادی آید سخنی جایی

تا این سخن نابم آید به غمت بودم

دردی به سخن دارم زان غم دمکا ماتم

هر لحظه ی جانانم من در تپشت بودم

وبلاگ اندیشه نو...

هوایت کرده ام زیبا تو را دلبستگی دارم

که از دوری بیافتادم به کنجی تا بدان زارم

دلا ای دل عجب بردی مرا آن سو که می رفتش

و رفت و دیدمش اما شدم چون بنده ای خارم

سرم از روی دلبر چون کشاند مهر واقف را

که مهری را روا دارد و من در آرزو یارم

تنم در تب چنان سوزد ولی کو مرحمی بر دل

که این را گویم از شهرم به حیوانان بازارم

دمک گمراه در راهی که می چرخد زمان گاهی

وزان چرخش نکو گردد تو را چون زندگی کارم

وبلاگ اندیشه نو...

تو را چون بند گیسویت رهایی تاب پیدایی

روان بادی چنان در هم ز جانم را تمنایی

حریمی در نکو مانی که در کویت نشاید شد

و از بستن به چشمانم چنان در بهت سیمایی

مگر آواز هر سازی ندارد سوز جانانی

بخندم بهر چشمانت که گیرد یا که سودایی

به ماتم تا رسم بر غم چنان از یاد جانانم

تویی گیرا به شادابی ز پرتوهای در رایی

مرا بودن مگر معنا تو را در بند گیتی آ

نکو دارد دمی از تن به روزی جان شیدایی

مرا پرسان دمک غافل مشو زان یار بی همتا

به پاسخ گویم از جانم که او باشد مرا نایی

وبلاگ اندیشه نو...

نگون دارد چه از نامی نشانی از رخی دارا

که در بندی ز جان بسته هوای جان به آثارا

نگو عیشی مدام عاری ز مهری تاب خوش سیما

که بر دیدن به سیمایت چنانم چون به جان خارا

نمایان را نهان پنهان چنان عهدی نکو بر جان

که می گویی تو از حالی منم گویم بدان حالا

هراسم راز غم خوانی تو را در آن ز پیدایی

که هستی چون به زیبایی به خدمت در رهت یارا

دمک را چون شود یادی نیاید چون بدان وادی

که هر زیبا نشاید شد مگر محوی به تن آرا

وبلاگ اندیشه نو...

به رسم راه شیدایی که سودایی شرر خواهد

و در پرسش شبی یارم تمامی را به سر خواهد

سر آمد قصه ی حوری نه جانم را رسیدن شد

که در آن لحظه ی زیبا حوالی را اثر خواهد

مرا یک دم شوم همدم تو را زیبای تنازم

نباشد هر چه باشد هم به سیمایت نظر خواهد

به سردی آن شبی سایه به جانی چون که افتاده

مرا معنا چه شد آیا شرر ها را نگر خواهد

دمک بر بوسه ی جانان مشو محو آن رخی پایان

رود بر گوشه ای عاشق فکندن چون ضرر خواهد

وبلاگ اندیشه نو...

سرآغازی نکو مهرت به کویت چون سفر کردم

ز آزادی دمی از جان رهایی تا سحر کردم

لبی گیرا به لعلی را نماند چون که در پاسخ

به فردا می رسد گیرا همان لعلی که سر کردم

سراسر مهر گیرایی به خوبی چون رخت رایی

من از سیمین تن زیبا چه شب ها تا سحر کردم

تو را مشکل به جان آیی که این است در تمنایی

الا ای یار زیبا رو ز مهرت جان خبر کردم

دمک را چون به آزادی نیاید گر چه بیدادی

کنی از جان خود بر دل رهایی در شرر کردم

وبلاگ اندیشه نو...